Appelterre-Eichem, 1928. Het jonge echtpaar, Gaspard en Justine, woont in afwachting van hun eigen nieuwgebouwde huis, op de boerderij waar Justine geboren en getogen is. Haar oudere ongetrouwde zus, Leonie, vermoedt dat Justine in verwachting is en maakt zich zorgen.
Sinds haar huwelijk met Michel woont Colombe in een gehucht in de bergen. Af en toe brengt ze een bezoek aan haar moeder die in het dal woont. Bij haar terugkeer vergezelt Amparo haar telkens tot halfweg de berg. Het is een ritueel geworden.
Elena, 63 jaar, denkt terug aan haar verdwenen familie.
Amparo brengt de nacht door in de priorij. Ze droomt over Colombe en denkt bij het ontwaken terug aan een moment waarop ze met Colombe bij de rivier zat.
Je me souviens qu’un jour, nous avons ourlé des draps pour le berger. Il y en avait plusieurs dans la région, mais quand nous disions « le berger », nous parlions de Michel...
No sé ben bé quants anys tinc. Només sé que soc vell. M’ho veig a les mans, als dits torts, a la pell arrugada i les taques marrons del dors de la mà, i a les durícies estovades dels palmells. Per molt que estiri els dits, continuen torts.
They said he was waiting to marry one of us, Colombe or me. That was being told in the village, and we were sometimes teased about it. Camille said it was just a story and we should pay no heed to it.
Droben auf dem Kamm wehte ein heftiger Wind, der mir fast das Hemd vom Leib riss. Ich wollte mich dort nicht lange aufhalten, aber die Landschaft faszinierte mich, weshalb ich auf einen Felsen kletterte, um alles noch besser sehen zu können.
No sé qué edad tengo exactamente. Solo sé que soy viejo. Lo veo en mis manos, en mis dedos retorcidos, la piel arrugada y las manchas marrones en el dorso de la mano, y los callos reblandecidos en las palmas. Estiro los dedos todo lo que puedo, pero siguen retorcidos.