Colombe
Amparo is na jaren terug in het dorp.
Amparo brengt de nacht door in de priorij. Ze droomt over Colombe en denkt bij het ontwaken terug aan een moment waarop ze met Colombe bij de rivier zat.
What’s a Rich Text element?
The rich text element allows you to create and format headings, paragraphs, blockquotes, images, and video all in one place instead of having to add and format them individually. Just double-click and easily create content.
Static and dynamic content editing
A rich text element can be used with static or dynamic content. For static content, just drop it into any page and begin editing. For dynamic content, add a rich text field to any collection and then connect a rich text element to that field in the settings panel. Voila!
How to customize formatting for each rich text
Headings, paragraphs, blockquotes, figures, images, and figure captions can all be styled after a class is added to the rich text element using the "When inside of" nested selector system.
Nadat ik vannacht in het donker de bakkerij had verlaten en teruggekeerd was naar het klooster kon ik de slaap moeilijk vatten. De wind was opgestoken en het tochtte in de kamer die de broeder- huisbewaarder mij had toegewezen. De luiken rammelden, maar ik had geen zin om uit bed te komen en in het donker de ramen open te doen om de luiken vaster te klemmen. Ik kende dit gebouw niet goed genoeg. Het heeft dikke muren en de luiken zijn versterkt met Spaans ijzerwerk en ingewikkelde sluitingen.
Ik droomde van Colombe. Ze zat bij de rivier en ze lachte. Ik vroeg of ze mij uitlachte. Ze schudde het hoofd, maar ze bleef lachen. Ze verborg haar gezicht in haar fijne handen.
Toen ik wakker werd, dacht ik aan de rivier. Aan die middag dat we daar samen zaten. Aan het lachen. Ik heb nooit meer zo gelachen als toen. We rolden over de grond van het lachen. Hoe kwam dat ook alweer? O ja, we hadden het over trouwen. Ik zei dat ik met haar had willen trouwen als ik een man was geweest. Maar zij zag ons trouwen als twee vrouwen, met elk een tuiltje bloemen in de hand. Ik moet er weer om lachen.
Het is vreemd. Hoe lang is dat geleden? Al die jaren heb ik weinig aan haar gedacht. Herinneringen probeerden zich soms op te dringen, maar ik gaf ze geen kans. Ik veegde ze weg, zoals ik het stof op een werktafel wegveeg of het puin op de vloer van het atelier opruim. Ik richtte mij op het marmer, op die donkerroze, dooraderde steen die altijd anders is. Ik koos een nieuw blok en ik begon te houwen, te beitelen, te kerven en te polijsten. Ik zocht naar de vorm in de steen. Want de vorm is er al. Ik ben slechts de steenhouwer, de dienaar van deze harde materie. Ze noemen mij maître, maar de ware maître leefde eeuwen geleden in deze streek. Zijn werk zal ik nooit kunnen evenaren. Ik kan slechts in zijn voetsporen treden. Ik onthul werk van hem dat te lang verwaarloosd werd. Ik herstel wat de tijd en de mens vernietigd heeft. En af en toe is het moment mij genadig en kap ik zelf een vorm, een acanthusblad of een hagedis. Iets dat ik ken. Maar geen gezichten.