Het huwelijk
Leonie
Appelterre-Eichem, 1928. Het jonge echtpaar, Gaspard en Justine, woont in afwachting van hun eigen nieuwgebouwde huis, op de boerderij waar Justine geboren en getogen is. Haar oudere ongetrouwde zus, Leonie, vermoedt dat Justine in verwachting is en maakt zich zorgen.
What’s a Rich Text element?
The rich text element allows you to create and format headings, paragraphs, blockquotes, images, and video all in one place instead of having to add and format them individually. Just double-click and easily create content.
Static and dynamic content editing
A rich text element can be used with static or dynamic content. For static content, just drop it into any page and begin editing. For dynamic content, add a rich text field to any collection and then connect a rich text element to that field in the settings panel. Voila!
How to customize formatting for each rich text
Headings, paragraphs, blockquotes, figures, images, and figure captions can all be styled after a class is added to the rich text element using the "When inside of" nested selector system.
Mijn zuster is in verwachting. Ik zie het aan haar en ze weet dat ik het zie, maar ze vermijdt het om met mij in dezelfde kamer te zijn.
‘Over dat soort dingen wordt niet gesproken,’ zei Justine toen ik haar vroeg of ze soms iets te vertellen had.
Het verontrust mij. Is ze dan niet blij? En haar man? Weet hij het al?
Aan Gaspard is niets te merken. Sinds ze getrouwd zijn woont hij bij ons op de boerderij en het is alsof hij hier altijd gewoond heeft. Hij is de gemoedelijkheid zelve, een gemakkelijke mens, altijd welgezind. Het zal raar doen als ze naar hun eigen huis verhuizen.
Zo’n aangename man, wie had dat gedacht van ons Justine. Ik heb altijd gedacht dat ze niet zou trouwen. Haar hoofd stond daar niet naar, zei ze.
Ze is slim, ons Justine. Ze leerde goed, beter dan ik, en ze onthield alles. Ze las op haar zevende al voor uit de gazet. Ze wilde dokter worden, maar onze dokter zei dat vrouwen niet toegelaten werden op de universiteit. Verpleegster kan ze worden, zei hij. Ze mocht helpen als hij moeder kwam verzorgen. Ze leerde de buikwonde, die ons moeder zo afmatte, te verzorgen en ze schreef in een schoolschrift hoeveel druppeltjes ze haar ’s morgens en ’s avonds gaf. Het hielp allemaal niet: de poeders, de druppels, de bouillon die ik voor haar trok, de botermelk die vader haar liet drinken. Moeder stierf de dag na Justines veertiende verjaardag.
Van kindsbeen af moesten we allebei helpen op de boerderij, maar Justine bleef maar zeggen dat ze verpleegster wilde worden. Vader wilde daar niet van weten. ‘In onze familie geen verpleegsters,’ zei hij. De dokter en de pastoor kwamen eraan te pas. Ze gaven hem gelijk: vreemde mensen, mannen en vrouwen wassen en verzorgen, was beneden haar stand. Maar voor het werk op de herenboerderij was ze evenmin geschikt. Zij had er de handen en het lijf niet voor en ze kon niet om met de knechten, ik wel.
Een huwelijk van stand was de beste oplossing, besloten ze. Als ze trouwde met een dokter of een notaris, kon ze een fijne madame worden, volk ontvangen en goede werken doen. Maar Justine beweerde dat ze nooit zou trouwen. ‘Met een man zeker!’ Ik weet niet wat ze tegen mannen had, maar ze had geen interesse in verkering. Dat had ik wel.
Maar ik mank. Op een ochtend zakte ik na het opstaan door mijn been. De dokter werd erbij gehaald en ze hebben mij naar de kliniek van Aalst gedaan. Daar hebben ze mij in slaap gedaan en mijn been in de plaaster gestoken. Toen ik naar huis kwam, kon ik weer op mijn been staan, maar ik kon het niet meer plooien. Ik had een vrijer, maar hij mocht van zijn ouders niet meer komen.